Poes noemde ik 'mannetje'
maar zijn echte naam was Sosa.
Hij noemde mij consequent 'Mauw'
Hij was een wat ingewikkelde
maar heel gezellige en sociale huisgenoot.
Vrijwel onberispelijk van gedrag.
Regels zijn regels.
Regelmaat was regelmaat.
Zelfs zijn eigenaardigheden
waren strikt en voorspelbaar.
Als een dolle achter een balletje aanrennnen of naar een zwaaiend touwtje springen was aan hem niet besteed. Spelen was niet daftig - en derhalve geen bezigheid voor echte heren - en
je werd er ook nog zinloos moe van.
Nogal huis- en bank of eigen stoel gebonden maar bij voorkeur bij het vrouwtje op schoot.
Geen vechtersbaas - geen macho - geen jager. Beetje bangig. Op tijd thuis - op tijd eten -
dutjes en soezeligheden. Eten met mate en omdat het moet. Nauwelijks te porren voor extra-lekkernijen behalve dan een stukje leverworst of een kattensnoepje.
![]()
Als wij deden wat hij wilde
accepteerde hij als tegenprestatie welwillend
dat wij deden wat hij wilde.
Maar als wij zeiden: 'Oh wat zit-'ie-mooi"
krulde hij zijn staart - ging er extra voor zitten
ging stoer kijken en straalde hij van trots.
Als we van huis gingen zeiden we altijd:
"Zul je goed op het huis passen ?"
en als we terugkwamen:
"Heb je goed op het huis gepast ?"
Poes zal het misschien niet begrepen maar wel
gevoeld hebben. Hij bevestigde onze vraag
steevast met een kopje.
Sosa had geen gelukkige jeugd in het Asiel.
Daarna wel bij kind-evodammer en weer daarna
bij papa&mama-evodammer.
Hij bleef altijd klein en mager en had
- vooral de laatste jaren - een moeilijk lijf.
Bijna 10 jaar is hij bij ons geweest. Voorbij-vervlogen&gevlogen tijden.
Nu ligt het daar. Zijn zieke lijf koud en stil. Zijn plekje op 'zijn' stoel leeg.
![]()
1001 mooie herinneringen
en nu een berg verdriet.
Zo gaan die dingen.
We zullen hem erg missen
en hebben om het afscheid moeten huilen.
We hadden het goed. Maar nu is het ook goed.
Een dagje opgebaard in de bijkeuken
op zijn eigen en most-favorite kussentje
- geen bezoek/geen bloemen -
en daarna begraven in de tuin.
Hij is daar in goed gezelschap.
Klaar voor de grote reis
die net zolang zal duren tot hij
weer zo'n mooie leuke lieve poes is.
maar zijn echte naam was Sosa.
Hij noemde mij consequent 'Mauw'
 |
| klik op een afbeelding voor een vergroting |
maar heel gezellige en sociale huisgenoot.
Vrijwel onberispelijk van gedrag.
Regels zijn regels.
Regelmaat was regelmaat.
Zelfs zijn eigenaardigheden
waren strikt en voorspelbaar.
Als een dolle achter een balletje aanrennnen of naar een zwaaiend touwtje springen was aan hem niet besteed. Spelen was niet daftig - en derhalve geen bezigheid voor echte heren - en
je werd er ook nog zinloos moe van.
Nogal huis- en bank of eigen stoel gebonden maar bij voorkeur bij het vrouwtje op schoot.
Geen vechtersbaas - geen macho - geen jager. Beetje bangig. Op tijd thuis - op tijd eten -
dutjes en soezeligheden. Eten met mate en omdat het moet. Nauwelijks te porren voor extra-lekkernijen behalve dan een stukje leverworst of een kattensnoepje.
Als wij deden wat hij wilde accepteerde hij als tegenprestatie welwillend
dat wij deden wat hij wilde.
Maar als wij zeiden: 'Oh wat zit-'ie-mooi"
krulde hij zijn staart - ging er extra voor zitten
ging stoer kijken en straalde hij van trots.
Als we van huis gingen zeiden we altijd:
"Zul je goed op het huis passen ?"
en als we terugkwamen:
"Heb je goed op het huis gepast ?"
Poes zal het misschien niet begrepen maar wel
gevoeld hebben. Hij bevestigde onze vraag
steevast met een kopje.
Sosa had geen gelukkige jeugd in het Asiel.
Daarna wel bij kind-evodammer en weer daarna
bij papa&mama-evodammer.
Hij bleef altijd klein en mager en had
- vooral de laatste jaren - een moeilijk lijf.
Bijna 10 jaar is hij bij ons geweest. Voorbij-vervlogen&gevlogen tijden.
Nu ligt het daar. Zijn zieke lijf koud en stil. Zijn plekje op 'zijn' stoel leeg.
1001 mooie herinneringen
en nu een berg verdriet.
Zo gaan die dingen.
We zullen hem erg missen
en hebben om het afscheid moeten huilen.
We hadden het goed. Maar nu is het ook goed.
Een dagje opgebaard in de bijkeuken
op zijn eigen en most-favorite kussentje
- geen bezoek/geen bloemen -
en daarna begraven in de tuin.
Hij is daar in goed gezelschap.
Klaar voor de grote reis
die net zolang zal duren tot hij
weer zo'n mooie leuke lieve poes is.